Με ρωτας αν εχω ονειρα..
Και γω σου απαντω με υπεκφυγες, πραγματα που ειναι να γελας, πειστικα ομως οσο μπορω για σενα και για μενα.Κι αναρωτιεμαι μεσα μου, εχω?
Δεν ξερω πια, και δεν το λεω αυτο με λυπη, απελπισια, αλλα με το μυαλο μου τοσο μπερδεμενο, γεματο ερωτηματικα που δεν μπορω να απαντησω.
Ισως γιατι ποτε στη ζωη μου ολακερη τα ονειρα μου δεν ητανε περιτρανα, αλλα μικρα κι απλα τοσο που δεν μπορουσες καν ονειρα να τα πεις.
Ηθελα παντα να νειωθω τη λυπη, τη χαρα, τον πονο και την ανακουφιση οπως ειναι, ακριβως ετσι.
Να κοιτω τον ηλιο και να τρελαινομαι, να πατω τα ξερα φυλλα των δεντρων κι αυτο να διαπερναει καθε ινα του κορμιου μου, να αρρωσταινω με το βασανο του διπλανου μου, να ποναω και να εξοργιζομαι οταν χτυπανε ενα παιδι.
Αυτα τα νειωθω, θελω να τα νειωθω για να καταλαβαινω οτι ζω.
Αν μπορεις να καταλαβεις, αυτο ειναι το μεγαλο μου ονειρο, η ζωη η ιδια..
