Ηταν το βλεμμα του θολο και πασχιζε να μας πεταξει ολους μες τη θαλασσα.
Τραβουσε μια γυναικα απτο λαιμο κι ενα παιδακι τον κοιτουσε ικετευτικα μεσα στα ματια
Ειχε τα μπρατσα του πιο στιβαρα απο τα δικα μας
Ειχε το αδικο και μεις ειχαμε μεινει μονοι με το δικιο μας.
Χρονια ολακερα αυτον υπηρετουσαμε,κι ηρθε μια μερα που γερασαμε,γινηκαμε ανθρωπινα κουρελια
Ηρθε μια μερα που σαπισαμε, οι σαρκες μας σταχτες σωστες επεφταν καταγης
Το προσωπο μας σουφρωσε μα η ματια μας εμεινε η ιδια γι αυτον,
Αδιαφορη και Παγερη σ ολα τα βασανιστηρια που μας εκανε.
Πεταξε μας,ναι,πεταξε μας λοιπον μεσα στη θαλασσα!
Αφησε μας ερμαιο των κυμματων, αθωα θυματα στα δοντια του θεριου!
Αφησε να μας φαει το θεριο, μα υστερα, δεν θα γλυτωσεις ουτε εσυ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου