Γιατι η νυχτα αυτη ειναι κρυα σκοτεινη, και γω δε νειωθω πια και τοσο δυνατη
Τρεχει ο χρονος βιαστικα και γω χωλαινω, σκεφτομαι τι θα γινει αυριο κι αρρωσταινω
μας τρωει το νημα της ζωης μια μηχανη, και συ στα σπλαχνα της πορευεσαι μικρη
Ειμαστε θυματα και θυτες ταυτοχρονως
Καθενας πισω απο τον αλλον μα και μονος
Ακροβατουμε σ ενα αορατο σχοινι
Και κουβαλαμε του ονειρου τη στιγμη
Θελω τη νυχτα αυτη τραγουδια να σου παιξω, ομως φοβαμαι οτι εμεινα απ εξω
Το εργο παιχτηκε χωρις το θεατη, και γω απομεινα μοναχη στη σκηνη
Συγχωρα με που δεν σου γραφω ομορφες λεξεις, μα με κυκλωσανε και παλι οι μαυρες σκεψεις
Λεξεις που φαινονται ανουσιες στο χαρτι, μα κρυβουν μεσα τους μιαν αναρθρη κραυγη
Ειμαστε θυματα και θυτες ταυτοχρονως
Καθενας πισω απο τον αλλον μα και μονος
Και γω που στο εργο εχω δηλωσει αποχη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου